ويژگي هاي اقتصادي

زراعت و باغداري:

 

همان طور كه در بخش ويژگي هاي طبيعي به تفصيل بيان گرديد، سرخه در يك ناحيه ي نيمه بياباني حاشيه كوير واقع شده است و ميزان بارندگي آن كمتر از150 ميلي ليتر است. با وجود اين بعضي از قسمت هاي آن استعداد زيادي براي كشت و پرورش محصولات كشاورزي دارد. با شناخت كامل استعدادهاي گوناگون آن در زمينه هاي مختلف و استفاده صحيح و مفيد از آن ها مي توان درتأمين نيازهاي غذايي و ديگر ضرورت هاي به وجود آمده ، موفق گرديد.
به طور كلي در اين منطقه، كشت ديمي وجود ندارد و غالباً كشت به صورت آبي است. كل مساحت زمين زراعي سرخه به600 هكتار مي رسد و تعداد بهره برداران آن نيز150 نفرمي باشند. آب مورد نياز به وسيله چاه هاي موجود، قنات ها و رودخانه (كه مهم ترين منبع آبي سرخه مي باشد)، تأمين مي گردد.
محصولات زراعي
الف) محصولات غذايي:
غلات و صيفي جات (خربزه، هندوانه، پياز و…) از مهم ترين محصولات غذايي منطقه به شمار مي آيند. «از كل اراضي زير كشت250 هكتار زير كشت گندم مي باشد كه عملكرد زمين هاي سرخه براي گندم سه تن در هكتار است و عملكرد براي محصول جو5/2 تن در هر هكتار مي باشد.»[1]
شيوه ي توليد تقريباً85 درصد سنّتي و15 درصد مكانيزه است. علاوه بر زمين هاي زراعي، حدود90 هكتار باغ در اطراف سرخه وجود دارد كه هشتاد درصد آن زير كشت انار قرار دارد و عملكرد باغات در هكتار12 تا14 تن مي باشد.
ب) گياهان صنعتي:
از ميان زراعت هاي صنعتي ؛يعني پنبه، چغندر قند، نيشكر، انواع توتون و دانه هاي روغني، در اراضي زراعي سرخه، تنها پنبه كشت مي شود كه بعد از گندم و جو مهم ترين محصول است و حدود35 درصد از كل زمين هاي زراعي را به خود اختصاص داده است. عملكرد آن3 تن در هكتار مي باشد.
ج) محصولات درختي:
همان گونه كه قبلاً نيز گفته شد، باغات در سرخه90 هكتار از اراضي كشاورزي را به خود اختصاص داده اند؛ محصول غالب، انار مي باشد كه عملكرد آن12 تا14 تن در هكتار است.
محصولات ديگر باغات سرخه عبارتند از: زردآلو، آلوچه، توت، سيب درختي، انجير و انگور. اين محصولات جنبه صادرات ندارد بلكه در سرخه به مصرف مي رسد.
محصولات جاليزي به خاطر بالا بودن ميزان عملكرد آن در منطقه ، مورد توجه كشاورزان است و مهم ترين آنها خربزه و هندوانه مي باشد.
خربزه سرخه از سال ها قبل، شهرت فراواني داشته است. اين محصول به كشورهاي حاشيه خليج فارس و از آن جا به اروپا صادر مي گردد.
مسائل و مشكلات زمين كشاورزي:
«1- مسئله مالكيت زمين و قوانين:
گاهي به دليل پيري و توانايي نداشتن كشاورز و جذب نشدن جوانان در شغل پدران خود بالاجبار زمين به صورت اجاره در دست افراد و كشاورزان ديگر قرار مي گيرد و چون زارع، مالك اصلي زمين هاي زراعي نيست، دلسوزي كمتري نسبت به زمين دارد؛ لذا هر ساله از مرغوبيت زمين كاسته مي شود.
از مسائل ديگر خرد شدن زمين هاي زراعي طبق قانون ارث مي باشد كه از بازدهي زمينمي كاهد.
2- كوچكي و غير هندسي بودن قطعات زمين هاي كشاورزي:
اين مسئله باعث شده كه كشاورزان نتوانند از ماشين آلات كشاورزي استفاده كنند. اين روند خود، موجب كم شدن بازده زمين و افت محصول و بالا رفتن هزينه ها شده است.
براي به دست آوردن هر چه بيشتر محصولات كشاورزي و پايين آوردن هزينه توليد و اقتصادي بودن آن، بايد زمين هاي سنّتي زراعي را به صورت يك پارچه و منظّم پياده و بازسازي نمود.
3- ناهموار بودن زمين هاي كشاورزي:
اصولاً اراضي زراعي بايد هموار و مسطح باشد؛ تا هم آبياري و آب رساني بر روي آن انجام گيرد و هم بتوان از ماشين آلات كشاورزي در آن استفاده كرد.
4- حفاظت و بهسازي خاك:
حفاظت و بهسازي خاك دو موضوع جدا از هم است. يكي حفاظت و جلوگيري از نابودي آن و ديگري بهسازي و احياي خاك هايي كه بنابر دلايلي از آنها در بخش كشاورزي استفاده نمي شود.»[2]
1- مركز خدمات كشاورزي بخش سرخه.
1- احساني ، محمدحسين – جغرافياي عمومي شهر سرخه- خلاصه اي از صص 87 تا 89 .
منبع: سرزمين آفتاب، انجمن رسالت قلم سرخه.